23 Ekim 2011 Pazar

CANIM YANIYOR

Kocaman kocaman harflerle yazmak da,bağıra bağıra ağlamak da kar etmiyor, içimin acısını dindirmiyor.

Çocuk yüzlü masumlar toprağa düşüyor kahroluyoruz sonra aldığımız kan kokusu yetmiyor olacak ki 'intikam intikam intikam' diye insanlıktan çıkanları görüyoruz.
Ama ne yazık ki Facebook'tan vatan kurtarmak(!) dışında kimse sorunu SAHİPLENMİYOR,ÇÖZÜM HAKKINDA DÜŞÜNMÜYOR,HAREKETE GEÇMİYOR.

Vahşet, şiddet her zaman çok kolay çünkü; en ilkel duygu.Eyleme geçirmesi de en kolay dürtü.
Peki ya sonra!?
Bitiyor mu,çözülüyor mu,sona eriyor mu?

O çocukların ruhu huzur buluyor mu?

Daha hiçbir şey yaşamadan;belki aşık olmadan,belki sevdiğine kavuşamadan,elini bile tutamadan,belki hiç deniz görmeden,daha baba olmadan bu dünyadan çekip gitmek zorunda kalan o çocuk; sen hamaset yapınca,iki gün galeyana gelip asıp kesince,nefretten gözün dönünce,boğazındaki damarlar şişip, burnun kızarınca,ağzından kelime yerine zehir çıktıkça rahatlıyor mu? BEN NİYE ÖLDÜM? sorusunun cevabını verebiliyor mu kendine?

Ben;kızıyorum,üzülüyorum,ağlıyorum,canımdan can gidiyor,kahroluyorum ama vahşet çağrısında  bulunmuyorum!
Düşünüyorum
İrdeliyorum
Okuyorum
Araştıyor,anlamaya çalışıyorum.
'Nasıl çözülür?'ü döndürüyorum kafamda.
Vahşete vahşetle karşılık vermek daha büyüğünü getirir bunu biliyorum.
Faşizim çok ayıp bir şeydir bunu da biliyorum. 

Ve kan benim midemi bulandırıyor.

Ama asıl bende ipleri koparan ve biz ne zaman böyle olduk dedirten şey ne biliyor musunuz;önce bu sabah yine facebook'ta bir çok insanın gururla paylaştığı,göğsünü gere gere beğendiği fotoğraflar gözüme ilişti..Kan revan içinde ve parçalanmış yüzler,cesetler..Bir 'insan' ceset gördüğünde nasıl mutlu olabilir, dahası neden mutlu olur?Zafer mi bu?

Günün ilerleyen saatlerinde ise hepinizin bildiği üzere çok büyük bir afet yaşandı ülkemizde.Gecenin bu saati oldu henüz sistemli bir yardım ve kurtarma faaliyeti başlamış değil.Hava çok soğuk ve insanlar çaresiz..

Küçük bir kız çocuğu gördüm bir fotoğrafta,gözleri yüzünden büyük ve o büyük gözlerden taşan daha da büyük bir şok;gözlerinde,yüzünde..
Çocuğum,çocuklarım..Güzel kızlarım, güzel oğlanlarım..
Sarabilsem göğsüme,geçecek bu acı diyebilsem;kucağımda uyutsam,uyuyana kadar elini bırakmasam..
Sıcak evime alsam soğukta evsiz kalan bütün çocuklarımı..

Bu kadar büyük acıların üstüne insanların sosyal medyada yazdıkları söyledikleri yenilir yutulur mu?
Bir tek beni mi ağlatıyor bunlar,bir tek ben mi kahroluyorum..

Acının rengi olur mu?
Dili dini olur mu?

Faşizim çok ayıp bir şeydir çok...

2 yorum:

  1. Harfiyen katılıyorum Eleni . İnsan her şeyden önce insan olmalı.

    YanıtlaSil
  2. İnsan olmayı başarmak bile erdemden sayılır oldu,halimize bak..

    YanıtlaSil