19 Aralık 2012 Çarşamba

'bitti' dediğim yerden başlamak

Zor zamanlarda kimse duymasın sesimi diye içime içime konuşurum sadece.Kötü,üzücü,beklenmeyen artık nasıl adlandırıyorsak böyle durumlar yaşadığımda hep anlatmak isterim,bilirim ki anlatmak hafifletir,bilirim ki anlatmak azaltır,paylaşmak rahatlatır;tüm bunları bilmeme rağmen anlatamam ama. Günde on defa öylesine arıyormuş gibi ararım 'can' dediklerimden birini,söyleyesim, anlatasım, her şeyi dökesim gelir ama ağzımdan dökülenler gündelik muhabbetlerden öteye gidemez.böyleyim.Bloga da sırf bu nedenle ihanet ettim;anlatamadım çünkü.Her şey başıma yıkıldı diye düşünüyordum, seneler senesi emek verdiğim,uğruna hayatımın yönünü bile değiştirdiğim her şey..Bu ruh halinde olunca yazmak ile yazmamak arasında zerrece fark olmuyordu.Kendimi anlatabileceğim kelime yoktu. Ama tam da her şey bitti dediğim anda her şey şekil değiştirdi,bir anlamda yeni formunu buldu.Ben de gün ışığını;yeniden.

Şimdi yeniden açabilirim kendimi , mesela konuşabilir, yazabilirim artık o taş yerinden oynadığına göre! Artık hafifleme zamanı belki,hem de hep beraber :) 

Her şeyin bir sonu oluyormuş demek ki iyi ya da kötü, çok da büyütmemek gerek belki de...

2 yorum:

  1. çok bildik bu sözler sanki benimmiş gibi.. o sıcaklık geçmeli söylemek için belki de.. şimdi ışığı görmek harika, gözün aydın

    YanıtlaSil
  2. evet evet içimin soğumasını ve belki de biraz hazmetmeyi bekliyorum söylemek anlatmak için.. teşekkür ederim :)

    YanıtlaSil