Sıradanlık Yegane Günahtır!

Dönüşmekten en çok korktuğum şey sıradan insan olmak!

Sıradan insan,sıradan kadın,sıradan öğrenci,sıradan avukat,sıradan sevgili..Bu liste böyle uzar gider.

10 yıl sonra dönüp kendime baktığımda kalıplar içinde sıkışmış biri olarak bulmak istemiyorum kendimi;böyle olursam kendime küserim biliyorum.Kendime küsmenin yanında hayattan tat almayan, görev niyetine nefes alan birinin başkasına ne faydası dokunacak?Yanımdaki insanların hayatlarını da o kasvetin içine çekersem?Ya o zaman da Fidel yanımda olup;sen böyle biri değildin derse,ya artık hiç söylemezse yıllardır diline pelesenk ettiği benzemez kimse sana'yı?Ya farkına bile varmadan herkes beni kendine benzetirse ben inatla herkes birbirinden farklı olsun ki bir aradayken rengarenk olalım derken...

Kalabalıklar arasında kaynayıp gidiyor muyum?Bazen böyle hissediyorum ve işte bu beni çıldırtıyor.Derdim dikkat çekicilik vs değil yanlış anlaşılmaya kurban gitmeyeyim..

Dediğim şey sürü zihniyetinin sen fark etmeden kanına işlemesi..Ayak uydurma mecburiyetinde hissetme,aykırılıktan kaçınma,aman tepki çekmeyeyim şimdi düşüncesiyle hareket etme..Günün birinde fark etmeden bu hale gelirsem ne olur biriniz tutup omuzlarımdan silkeleyin kendine gel diye!

Beni tüm bu düşüncelere iten,korkulara sevk eden  bu seneki yoğunluğumun etkileri sanırım,bir de vize öncesi gerginlikleri malum..Hiçbir şeye yetişemiyorum,hiçbir şeye fazladan zaman ayıramıyorum,tatsız tuzsuz bir insan haline geldim.Şu hiçbir şey yapmadan yaşıyormuşum daha doğrusu nefes alıyormuşum hissi yok mu!Bunu hep hissedersem yavaş yavaş öldürebilir beni!Aslında çok şey yapıyorum ama zevk için bir şeyler yapamıyorum sorun burda..Düz,dümdüz yaşıyor gibi hissediyorum kendimi..Yapmam gereken yığınla iş, okumam gereken not-kitap-kanun vs varken açıp gazete okurken bile suçluluk duyuyorum..3 senedir hatta onun öncesinde de hiç böyle olmamıştım ben;mezuniyet yaklaştıkça daha mı ciddiye biniyor herşey?Riske atma gibi bir lüksüm yok artık bunu biliyorum ama temkinli olurken abartıyorum..Ve sıradanlaşmaktan ödüm kopuyor!

Ne demiş Martha Graham;sıradanlık yegane günahtır!